نشست امسال مجمع عمومی سازمان ملل متحد تحت تأثیر خبرهای مبنی بر روابط میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحدۀ امریکا بود، و خبرگزاریهای دنیا پیش از اینکه برنامه‌ها و سخنرانی‌های مقامات کشورهای مختلف را پوشش دهند، به بحث پیرامون رفتار، صحبت‌ها و واکنش‌های دو رئیس جمهوری ایران و امریکا پرداختند، این بحث‌ها با وجود پایان اجلاس و بازگشت مقامات به خانۀ شان، هنوز هم ادامه دارد.
اما موضوع اصلی این است که چه چیزی تغییر کرده که صحبت از مذاکرات امریکا و ایران مطرح شده و سپس وزرای خارجۀ این دو کشور دور یک میز نشستند و در آخر هم صحبت تلفونی رؤسای جمهوری دو کشور پایان بخش هیاهوی این چند روز بود؟!
بد نیست بدانیم که چه چیزی باعث شد تا مقامات امریکائی علاقه پیدا کنند تا با تغیییر موضع، خواهان گفتگو و مذاکره با نظام جمهوری اسلامی ایران گردند.
امریکا بعد از لشکر کشی به افغانستان در سال 2001 با شعار مبارزه با تروریسم تا آخرین حد ممکن خودش را به خاک جمهوری اسلامی ایران نزدیک کرد، سپس با حضور نظامی در عراق خواست تا عرصه را بر نظام اسلامی ایران تنگتر کند و همزمان تحریم‌های شدید را علیۀ ملت و دولت ایران گسترش داد. از سوی دیگر هنوز غربیان از بن بست عراق و افغانستان خارج نشده بودند که موضوع سوریه و مصر به میان آمد. در حالی که در اوایل حضور نظامی امریکا در منطقه، ایران بارها به حملۀ نظامی تهدید میشد؛ اما اینک مقامات امریکا میگفتند که در پی برادازی نظام اسلامی ایران نیستند. بر این اساس نه تنها ما عقیده داریم که در تحولات منطقوی و تقابل امریکا با ایران در منطقه، شرایط به نفع ایران پیش رفت بلکه، اوباما در سخنرانی خود در سازمان ملل به روشنی پذیرفته است که در هیچ یک از این موارد "دست برتر" با امریکا نبوده است. از سوی دیگر اوباما واضحاً بیان داشت که امریکا در پی براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران نیست، این در حالی است که قبلاً ایران تهدید به حملۀ نظامی میشد. هم چنین اوباما حق داشتن فنآوری هسته‌ای صلح آمیز را برای ایران به رسمیت شناخت؛ در حالی که دولت مردان ایران چندین سال است که اظهار میدارند که ما به دنبال انرژی هسته‌ای صلح آمیز هستیم، و به بمب اتم نیازی نداریم. و اما گوئی گوش شنوائی وجود نداشت. و سرانجام مقامات امریکائی خواهان دیدار اوباما با روحانی بودند که از جانب رئیس جمهوری ایران رد شد.
در طرف مقابل امریکا، جمهوری اسلامی ایران امروزه دست بالای در تحولات سیاسی جهان به خصوص منطقه دارد. همگان شاهد بودیم که بعد از حدود سه سال جنگ و ناآرامی در سوریه و کمک کشورهای غربی و ترکیه و عربستان به شورشیان سوری، و برگزاری چندین دوره از همایش‌های تحت عناوین مختلفی چون دوستان سوریه، معضل سوریه همچنان لاینحل باقی مانده است و حتی واشنگتن در به وجود آوردن یک اتحاد برای حملۀ نظامی به سوریه ناکام ماند، لذا اکنون همگان به نقش ایران اعتراف نموده و خواهان حضور ایران در اجلاس ژنو2 شده اند. در مورد مسائل داخلی نیز با همۀ ترفندها، ملت ایران همچنان پشتیبان نظام شان باقی ماندند، تحریم‌های سخت و همه جانبه برای آنها تبدیل به فرصتی برای خود اتکائی شده و زمینۀ پیشرفت و خودکفائی را در عرصه‌های مختلف برای آن کشور به وجود آورد.
حال با توجه به موارد ذکر شدۀ بالا در میابیم که همۀ تحولات به نفع ایران است تا امریکا، پس منطقی است اگر بگوئیم که جمهوری اسلامی ایران در مقابل درخواست مذاکرۀ امریکا نرمش قهرمانانه داشته است.
سرمقاله شماره 138 روزنامۀ انصار
تاریخ: 1392/7/7
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/851
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
